Kurteisa byltingin

Höfundur: Guðný Elísa Guðgeirsdóttir

**VV**

Ég þoli ekki nauðgunarmenningu. Ég þoli ekki að þegar talað er um nauðgunarmenningu er umræðan oft afvegaleidd og henni breytt í rökræðu um hvort til sé eitthvað sem heitir nauðgunarmenning. Breytt í hátimbraðar umræður um að „menning“ snúist um eitthvað allt annað, eitthvað siðmenntaðra. Menning er ekki bara eitthvað gott og fallegt. Menning er ekki bara list. Við lifum í samfélagi þar sem í laginu sem er efst á vinsældarlista útvarpsstöðva er sungið „I’ll give you something big enough to tear your ass in two“ og „I know you want it“.

Við lifum í samfélagi þar sem maður gaf út bækur uppfullar af kvenhatri og mannfyrirlitningu og síðan fóru foreldrar með börnin sín í Kringluna að fá eiginhandaráritun hjá honum. Við lifum í samfélagi þar sem ritstjóri þessa manns skrifaði mastersritgerð um listina að koma svona boðskap í gegnum jólabókaflóðið án þess að láta femínískt nöldur halda aftur af sér. Við lifum í samfélagi þar sem það að ég skuli minnast á þetta er talið merki um langrækni og að ég sé að viðhalda vandamálinu með því að halda áfram að tala um þessa menn. Af því þeir hafa þroskast? Af því ef ég myndi þegja þá myndu allir hætta að hugsa um þá? Af því ef við, sómakæra fólkið, virðum þá ekki viðlits þá muni enginn hlusta á þá?

Snjallt, I see what you did there; það er mér að kenna að Húkkaraballið var svona vinsælt og að þar með fékk maðurinn sem aldrei hefur einlæglega beðið afsökunar á hatursboðskap eða virkilega gert uppgjör við „skálduðu“ persónuna Gillzenegger enn meiri athygli en ella og hélt uppi enn meira fjöri.

Og það blasir við að auðvitað er ég bara á móti Vestmannaeyjum og er, af einskærri öfund, að reyna að skemma fyrir stemmningunni á þessari fjölskylduhátíð. Fjölskylduhátíð þar sem trónir risastór Tuborg-auglýsing á sviðinu og fyrirmyndin DJ Muscleboy leyfir okkur að njóta góðs af sínu næma tóneyra og við getum öll dáðst að ótvíræðum hæfileikum hans á sviði remixunar. Þar var svo sannarlega hæfasti maðurinn fenginn til verksins. Ekki að þetta skipti máli því allir og amma þeirra fóru í skærbleikan bol og sönnuðu þannig að þeir væru ekki hlynntir nauðgunum. Er það ekki nóg fyrir okkur femínistabeljurnar?

Já og við lifum í samfélagi þar sem fjölmiðill birtir fyrirsögnina „Logið til um nauðgun?“ og hefur opið fyrir athugasemdir. Já, ég er víst orðin hluti af vandamálinu ef ég minnist á viðhorfin sem birtast með þessu. Af því að við höfum náð svo langt í baráttunni að pólitíkusar fá prik fyrir að segjast vera á móti nauðgunum. Vá, þvílíkir öðlingar! Hættum bara að tala við þessa sem segja ógeðslegu hlutina. Látum eins og þeir séu ekki til. Það virkar svo vel. Svona eins og hérna áður fyrr, þegar við létum eins og nauðgarar væru ekki til. Af því að það var svo skilvirkt. Eða bíddu… ha?

Við lifum í nauðgunarmenningu. Fjölda fólks er nauðgað á hverju ári. Í hverjum einasta mánuði. Markmið okkar á ekki að vera að fækka nauðgunartilkynningum. Markmið okkar á að vera að fækka nauðgunum. Öllum nauðgunum, ekki bara þeim sem eru kærðar. Ekki bara þeim sem fá þann gæðastimpil frá dómskerfinu að þær teljist sannaðar samkvæmt lagatæknilegum kröfum. Til þess að þetta geti orðið er ekki nóg að bæta menntun grunn- og framhaldsskólanema. Það er ekki nóg að við sýnum gott fordæmi með því að vera alltaf kurteis. Sannleikurinn er sá að þegar við stöndum upp og gerum athugasemdir við hatursorðræðu finnst mörgum það óþægilegt. Það er óþægilegt þegar við segjum einhverjum að brandarinn hans sé ekkert fyndinn heldur ýti undir normalíseringu kynferðisofbeldis. Það er óþægilegt að benda á að einhver hafi gert eitthvað sem framkallaði endurlit hjá þolanda kynferðisofbeldis. Stundum er bara þægilegast að forðast vandræði og segja ekki neitt.

En hverju skilar það? Hvaða fordæmi gefur það þeim sem þurfa að safna hugrekki til að setja öðrum mörk í kynlífi? Eða þeim sem þurfa að virða þessi mörk?

Mér var nauðgað. Ég þekki fullt af fólki sem hefur verið nauðgað. Þetta voru alvöru nauðganir, við vorum ekki að reyna að hefna okkar eða græða pening eða neyða einhvern í hjónaband. Þau okkar sem fengu áfallastreituröskun eru ekki að leika eitthvert hlutverk til að sýnast trúverðugri. Við ákváðum ekki að fórna lífsgæðum okkar til þess að setja á svið einhvern brandara. Þetta er fokking ömurlegur veruleiki og það að segja frá honum er ekki fórnarlambsvæðing.

Auðvitað er óþægilegt fyrir ykkur að heyra um það, auðvitað er það ekki „hresst“, en vitið þið hvað? Við þurftum að lifa þetta og lifa með afleiðingunum. Svo sorrí, krakkar, ef byltingin okkar er ruddaleg og ókurteisleg. Sorrí að einhverjir hafi misst þolinmæðina og ákveðið að berjast við eld með eldi. Sorrí að þeir sem mótmæla nauðgunarmenningu noti ekki allir sömu aðferðina og sorrí, stundum er bara svo mikið ógeð þarna úti að einhverjir fá nóg og ranta um ofbeldið sem viðgengst og nota ekki spariorðin. Sorrí að þessi texti er ekki blómaskreyttur og að ég skuli ekki vitna í Gandhi. Sorrí að martraðir mínar um ofbeldið sem ég var beitt gera mig stygga og þess vegna nenni ég ekki alltaf að vera yfir það hafin að vera reið og skammast.

Að lokum: Fokkaðu þér, Moggi, fyrir að birta þessa ógeðslega smekklausu „skopmynd“ í blaðinu ykkar einmitt á þeim tíma árs þegar fjöldi þolenda sem hefur verið nauðgað í tjaldi á um sárt að binda. Flott drusluskömmun.